Social Icons

Pages

Translate

Translate

Sabtu, 09 Juni 2012

pendiri nokia

Biography Of Fredrik Idestam - Founder Of Nokia Corporation

 Knut Fredrik Idestam, lahir 1838/10/28 Tyrväntö, meninggal 1916/04/08 Helsinki. Orang tua: Gustaf Idman (kemudian Idestam ketika adpoted oleh pamannya), resmi pertambangan, dan Anna Sofia Trapp. Istri: 1865 - 1916 Maria Rosina Krook, meninggal tahun 1925, orang tua istri: Mayor Jenderal Carl Agustus Krook dan Hilda Holm. Anak-anak: Gertrud (Fogelholm), lahir 1865, suaminya: Gustaf Fogelholm, managing director dari Nokia; Elna Maria, lahir 1867; Karin Sofia, lahir 1869; Walborg, lahir 1870; Ingrid Elisabeth, lahir 1872, Martha Johanna, lahir 1875. Fredrik Idestam impor kayu-pulping teknologi dari Jerman, pabrik pertama bangunan Finlandia groundwood pulp sukses secara komersial dan pulp kemudian kimia dan pabrik kertas.Para industri tanaman yang ia dirikan secara bertahap berkembang menjadi hari ini Nokia Group. 

Senin, 04 Juni 2012

sejarah

Amir Syarifuddin mengecam hasil Perjanjian Renville dan menyusun kekuatan dalam Front Demokrasi Rakyat (FDR) yang dibentuk pada tanggal 26 Februari 1948 di Surakarta, Front ini menyatukan semua golongan sosialis kiri dan komunis. Kekuatan PKI makin bertambah besar setelah kedatangan Musso dari Uni Soviet. Muso menyusun doktrin PKI dengan nama �Jalan Baru� dengan dibentuknya Front Nasional, yaitu penggabungan segala kekuatan sosial, politik, dan perorangan yang berjiwa antiimperialistis dan untuk menjamin kelangsungan Front Nasional maka dibentuklah Kabinet Front Nasional yang terdiri dari PKI, Partai Sosialis, dan Partai Buruh Indonesia. Selain itu, didukung pula oleh Sentral Organisasi Buruh Seluruh Indonesia (SOBSI).
Insiden di Delanggu menjadi insiden bersenjata di kota Surakarta antara pendukung Front Demokrasi Rakyat dengan kelompok Tan Malaka yang bergabung dalam Gerakan Revolusi Rakyat, maupun dengan pasukan hijrah TNI. Insiden-insiden memang telah direncanakan oleh PKI yang bertujuan daerah Surakarta dijadikan daerah kacau ( wild west), sedangkan daerah Madiun dijadikan basis gerilya. Aksi PKI memuncak pada tanggal 18 September 1948 dengan ditandai para tokoh PKI mengumumkan berdirinya Soviet Republik Indonesia. Tindakan itu bertujuan untuk meruntuhkan Republik Indonesia hasil Proklamasi 17 Agustus 1945 yang berdasarkan Pancasila dan menggantinya dengan ajaran komunis. Panglima Besar Jenderal Soedirman langsung mengeluarkan perintah untuk merebut Madiun kembali. Panglima Besar Jenderal Soedirman memerintahkan Kolonel Gatot Subroto dari Jawa Tengah dan Kolonel Sungkono dari Jawa Timur untuk memimpin penumpasan terhadap kaum pemberontak. Musso akhirnya tertembak mati, dan Amir Syarifuddin berhasil ditangkap dihutan Ngrambe, Grobogan, Purwodadi dan kemudian dihukum mati di Yogyakarta. Pemberontakan PKI di Madiun telah berhasil ditumpas, namun bangsa Indonesia masih harus menghadapi Belanda yang berusaha menegakkan kembali Pemerintahannya di Indonesia.

sejarah

SEJARAH INDONESIA MASA KEMERDEKAAN antara tahun 1945 - 1950an

Peristiwa Penting Sekitar Proklamasi

Jepang menyatakan menyerah tanpa syarat kepada sekutu pada tanggal 14 Agustus 1945. Berita tentang kekalahan Jepang ini masih dirahasiakan oleh Jepang. Namun demikian para pemimpin pergeraakan dan pemuda Indonesia lewat siaran luar negeri telah mengetahui pada tanggal 15 Agustus 1945. Untuk itu para pemuda segera menemui Bung Karno dan Bung Hatta di Pegangsaan Timur No.56 Jakarta dan meminta agar mau memproklamasikan kemerdekaan Indonesia lepas dari pengaruh Jepang. Bung Karno dan Bung Hatta tidak menyetujui dengan alasan bahwa proklamasi perlu dibicarakan dalam rapat PPKI (Panitia Persiapan Kemerdekaan Indonesia). Sehingga pada malam hari tanggal 15 Agustus 1945 mengadakan rapat di ruang Laboratorium Mikrobiologi di Pegangsaan Timur yang dihadiri oleh Soekarni, Yusuf Kunto, Syodanco Singgih, dan Chaerul Saleh sebagai pemimpinnya. Hasil rapat disampaikan oleh Darwis dan Wikana yaitu mendesak agar Soekarno-Hatta memutuskan ikatan dengan Jepang. Muncul suasana tegang sebab Soekarno-Hatta tidak menyetujuinya. Namun golongan muda tetap mendesak agar tanggal 16 Agustus 1945 diproklamasikan kemerdekaan. Prinsip golongan tua menekankan masih perlunya diadakan rapat PPKI.

Kemudian dini hari tanggal 16 Agustus 1945, golongan muda mengadakan rapat di Asrama Baperpi, Jalan Cikini 71 Jakarta dengan keputusan untuk membawa Bung Karno dan Bung Hatta keluar kota agar tidak terkena pengaruh Jepang. Pada dini hari tanggal 16 Agustus 1945, Soekarno-Hatta diculik oleh Soekarni, Yusuf Kunto, dan Syodanco Singgih ke Rangasdengklok. Pada sore harinya, Ahmad Soebarjo memberi jaminan bahwa selambat-lambantnya esok hari tanggal 17 Agustus 1945 Soekarno-Hatta akan memproklamasikan Kemerdekaan Indonesia, maka Cudanco Subeno (komandan kompi tentara PETA di Rengasdengklok) memperbolehkan Soekarno-Hatta kembali ke Jakarta.

pidato basa sunda

                                              amal anu bakal nulungan d jero kubur
Assalamualaikum Wr.Wb.
Aujubillah himinassyaiton nirojim.
Bismilah hirohman nirohim.

Ashadu ala ilaha illeloh wa ashadu ana Muhamaddarosululoh. Allah huma soli ala syaidina muhammadi abdika warosulika nabiyil umiyil wa ala alihi wasohbihi wasalim, ama ba’du.

Sagala puji urang sanggakeun ka gusti nu maha suci dzat nu ngatur sagala eusi dunya katut eusina, nyaeta Allah Subhanahu Wata Ala.

Sakumaha hidayah sareng inayahna urang masi dipaparin nikmat sehat oge nikamat iman sareng nikmat islam nyaeta nikmat anu pang ageung-ageungna.

Solawat sareng salam urang curehkeun ka baginda anu mulya nyaeta Nabi Muhammad Selewlohiu Alaihi Wasallam.

Kusabab anjeunanana urang sadaya tiasa ngaraos nikmat iman sareng nikmat islam. Jeung mudah-mudahan urang sadayana ka asup umatna amin yarobal alamin.

Teu hilap nu di pikahormat bapa…………….,(eusi kunyalira)
Nu di pikahormat bapa………………,(eusi kunyalira)
Nu di pikahormat bapa……………..(eusi kunyalira)

Dina kasempetan ayeuna sim kuring bade ngababarkeun yen naon-naon wae anu bakal ku urang di bawa maot, naon wae anu bakal nulungan urang eungke di jero kubur.

Anu bakal nulungan urang ke di jero kubur teh cak hadis rosul aya tilu, hiji elmu nu manpaat, nyaeta elmu anu ku urang diamal keun diwaktu hirup mamagahan batur, mamagahan barudak, jeung sajabana bari jeung urang ngalaksanakeunana.

Nu kadua nyaeta amal sodakoh atawa jariah anu suci tur iklas, dimana utang sawaktu hirup sok barang bere kanu butuh, mere dahar kanu kalaparan mere ka nu pakir, nu miskin jeng mere sumbangan keur pembangunan masjid jeung sajabana amal-amal anu soleh bari jeung rido iklas sodakoh karma Allah Subhanahu Wata Ala.

Nu terakhir nyaeta nu katilu amal nubakal nulungan urang teh nyaeta anak anu soleh, nyaeta budak anu ngadoakeun indung bapana, sakumaha keur hirupna dididik dititah ngaji ,sakola, ngala elmu jeung sajabana, tah dimana kolotna maot eta budak ngadoakeun kakolotna.

Mudah-mudahan urang sadayana tos siap, tos manteng, tos amal sodakoh, tos ngadidik barudak, tos ngamalkeun elmu jeung sajabana. Lamu anu euncan hayu urang mimitian ti ayeuna ti detik ieu ti poe ieu, sakumaha amal-amal anu di pikarido ku gusti Allah Subhanahu Wata Ala.

Mung sakitu wae wawaran ti sim kuring bilih aya carita anu teu genah didangu, bilih aya cariosan anu teu mernah dina manah, neda dihapunteun. Da sadaya kasaen eta datangna ti gusti Allah jeung kasalahan eta ti sim kuring pribadi. Sakali deui nyuhunkeun dihapunteun.

Bilahi taofik walhidayah.
Wassalamu alaikum Wr.Wb.

artikel

                                                               MONYET JEUNG MERAK
keur naon sia Cekroh, ugal-ugil kitu?” ceuk merak bikang ka monyét jalu.
“Geuning sia Kuncung… ieu keur nga­rabut tangkal céngék.” walon monyét.
“Naha dirabut atuh sia mah?” ceuk merak nu ngaran Kuncung téh bari kerung.
“Kabita atuda mani meuhpeuy kieu!” monyét ngajawab bari ugal-ugil teu bisaeun.
“Montong dirabut tangkalna atuh, petikan wé!”
“Wah leukleuk dipetikan mah!”
“Lebar, ih! Petikan wé!” .
“Leukleuk!”
“Lebar étah tangkalna, goréng patut!”
“Leukleuk, torék!”  
“Dasar bagong!” Merak keuheuleun pisan.
“Hébat nya, gagah-perkasa!” Monyét kalah siga nu bungah disebut bagong téh.
“Lain gagah-perkasa, jorok deuleu! Gawé susungkur, kolombéran diuyupan!”    
“Jorok gé jago, bagong mah, Si Tumang gé kamari nepi ka gagaikan digadil!”
“Petikan, petikan! Terus huap-huapkeun! Montong dirabut tangkalna! Rék digubug ka mana atuh barina gé, mani jeung tangkal-tangkalna!”
“Rék disingkurkeun di ditu tuh,di puncer caringin, ngarah jongjon ngahénggoyna” 
“Lebar kembangna, siah! Téangeun isuk-pagéto!” Merak keukeuh ngahuit.
“Wah ngurus teuing isuk-pagéto! Ayeuna wé heula! Isuk pagéto mah kumaha isuk-pagéto wé. Ka lieur-lieur dipikiran ti ayeuna!” Monyét neugtreug.
“Dasar ajag sia mah!” Merak jéngkél.
“Kesit, nya! Kelenci linghas gé sagabrug-sagabrug ku ajag mah!” Monyét beukah irung, dipoyok siga ajag téh.
“Lain kesit… hawek! Asal seubeuh sorangan!” ceuk merak.
“Na kudu miseubeuhan saha ari hirup?” Monyét malik-malikkeun.
“Pék teuing sia sorangan nepi ka bentét ogé, tapi sing inget ka batur atuh! Dirabut jeung tangkalna mah meureun batur moal kabagéan!” ceuk Merak.
“Ngurus teuing kadut batur! Sakadutna-sakadutna wé!” Monyét merekedeweng.
“Dasar oray!” Merak moyok.
“Alus, awét ngora, nya! Bisa megar, kulitna limit waé, teu kenyod-kenyod!”
“Gedé kadut, kacemekan, sagala dilegleg! Dibélaan nepi ka ngabungkiang hésé usik-usik acan geuning! Lain awét ngora-awét ngora, siah!” ceuk Merak.
“Alus sagala dilegleg gé! Cokleg, cokleg, ti batan ku batur mantén!”
“Heueuh da sia mah mani ulah batur! Naon hakaneun aing jeung anak-incu jaga, ari céngék dirabutan jeung tangkal-tangkalna mah ku bangsa sia!” ceuk Merak.
“Tuh geuning kanyahoan! Lantaran sia gé butuh, sawan-geureuh waé ka batur téh, ancun!”
“Teu kudu ngancunan! Da aing gé moal mungkir, mémang butuh aing gé saanak-incu! Ngan bangsa aing mah ukur papacok saperluna,tara diruksak jeung pawit-pawitna!”
“Geus lah, jempé, Kuncung! Yeuh hayang mah ku aing dibéré tilu siki, hé’ yeuh!”
“Teu hayang pépérét! Becus kénéh, barangsiar sorangan gé!” Ceuk Merak.
“Kilangkitu! Henjig atuh barangsiar, becus mah! Lain kalah ngagonggorokan batur!” ceuk monyét bari hayoh wé dederegeng hayang nyabut tangkal céngék. Teu kaduga­eun, da puguh héngkér manéhna mah.
“Eudeuk deuleu,  teu kudu dititah ku sia!”   
“Nam-nam atuh, lain kalah ngecebrek, gandéng!”
“Arék! Ngan éta atuh tangkal céngék tong dirabut…tuh geuning, saremplak wéh dahanna! Ambuing, lapur atuh…moal aya jangeun isuk!” Merak wahwar-wéhwér.
Tapi monyét mah hayoh wé ugal-ugil, teu pisan miduli kanu garosingsat.
“Hayang dibintih sia téh ku aing, Cekroh? Dibocosan siah tah panon téh!”
“Heuydeuh…ngancam ti dituna mah, nyah?” Monyét kalah ngeyéhkeun.
“Nyaan sia téh hayang dibintih!” ceuk Merak bari kokoér.
“Wani kitu ka aing?”
“Pira kunyuk!”
“Sok wani mah! Sakali ngagorowok gé aing, nguru­nyung geura Bah Mandahong, ludeung sia nyanghareupan Bah Mandahong?”
“Bah Mandahong…?” Merak culang-cileung. Haténa hemar-hemir. Wani sotéh ka Si Cekroh, ari kudu ngayonan rajana mah, karareueung teuing.
“Sieun nyah, ku raja aing mah!” Monyét ngeyéh.
“Naha bakal béla kitu, Bah Mandahong ka kunyuk regung pantar sia?”   
“Aing téh kameumeutna, deuleu! Saha marukan nu sok nyiaran jeung nganteuran tuangeunana, pan nu kieu patut!” Monyét nepak dada.
“Dasar anjing!” Merak moyok.
“Naha maké anjing?” ceuk monyét bari haré-haré dipoyok anjing téh.
“Tukang lélétak! Tukang kupat-képot! Tukang lundat-léndot!” Si Kuncung ngésék-ngésékkeun.
“Kuma sia wé ah!” témbal monyét daék hanteu-hanteu.
“Da sia mah tara asup omong!” ceuk Si Kuncung ambek kapegung.
“Moal matak seubeuh, omong mah. Mending gé ieu yeuh, tangkal céngék…heup! heueueup…! Duh, na pageuh-pageuh teuing ieu téh! Meulit kana batu kitu akarna, Kuncung?”
“Nyao!” merak ngabalieur miceun beungeut.
“Bantuan sok!” ceuk monyét.
“Najis!”
“Sok-sok!”
“Sangeuk!”
“Sok-sok lah, da geulis!”
“Japilus!” Merak dus-dis.
“Hengén bantuan….ke diburuhan céngék sarawu!”
“Dasar peucang!” merak moyok.
“Pinter? Réa akal?” Monyét atoh.
“Pangoloan! Panipuan!”
“Kudu kitu hirup mah, teu kitu mah moal meunang gégéleun!”
“Lain gégéleun, caplukeun!”.
“Heu-euh lah! Sok-sok bantuan, engké dikawin!” monyét kalah ngoconan
“Rujit! Amit-amit! Teu sudi abrig-abrigan, ngimpi gé diangir-mandi aing mah!”
“Tong api-api lah Yayang! Na teu hayang dipang­nyieun­keun sayang ku Aa!”
“Aa…?” Kecrot merak nyiduh, ti tukang-ti hareup.
“Beu, ambeu…mani kitu Si Geulis! Na teu palay dipangdamel­keun sayang?”
“Buaya!” Merak moyok.
“Mana kugu bogoh! Buhaya gagah kitu! Si Geulis engké jadi praméswarina!” Monyét nyengir bari nguget-nguget tangkal céngék nu pasiksak, daunna murudul kaparol.
“Buru-buru lah bantuan, Kuncung!” ceuk monyét deui.
“Teu sudi! Pék wé becus mah ku sorangan!” walon merak.
“Nyaéta, teu teu kaduga ku sorangan mah.”
“Keuyeup apu, tayoh ka regungna!” Merak moyok.
“Lain keuyeup apu, béak tanaga atuda ti isuk-isuk ugil-ugilan!”
“Mun ngagugu mah ka aing, titadi gé geus kapupu deui céngékna. Lain kawas ayeuna, tangkalna ruksak, daunna murudul, kembangna marurag, céngékna teu kaala!” Merak perténgtang-néngtéréwélang.
“Heueuh nya….” Monyét ngajimprék bakat ku capé. Tapi teu keudeu bari ngahuap-huapkeun céngék nu pabalatak dina taneuh.
“Hawek atuda sia mah! Jelema wé badis!”  ceuk merak. Kakeuheulna geus teu kaampeuh, nénjo tangkal céngék jadi ruksak kitu.
“Naon?” Monyét ngagurubug siga nu kasundut buntut. Ceulina asa disebit.
“Jelema sia mah!” Merak mindo.
“Sakali deui siah ngomong kitu!” monyét napsu pisan disebut siga jelema téh.
“Jelema! Jelema! Jelema!” Merak ngahajakeun. Rumasa, tadi téh rada kalepasan nyebut jelema ka monyét, bakat ku teu kuat nahan kakeuheul. Tapi apa boléh buat da ciduh mah teu bisa dilétak deui. Tarung, tarung, rék diayonan wé, kagok borontok-kapalang belang, ceuk pikirna.
“Na kabina-bina teuing sia ngahina téh! Nepi ka ngajelema-jelema ka aing!” Monyét cengkat bari cekrah-cekroh.
“Da heueuh sia mah boga kalakuan téh siga jelema!” ceuk merak bari tatan-tatan, bisi monyét narajang.
“Naha kumaha kitu aing téh?”
“Pikiran wé ku sia!”
“Lain nitah mikir ka batur! Sia kudu tanggungjawab kana omongan sorangan!”
“Tuh da sia mah persis jelema, teu gableg pikiran! Ingkar tina kasatoan!”
“Terangkeun siah, goblog! Lebah naon aing saruana jeung jelema!”
“Hawek! Hayang seubeuh sorangan! Teu puas ngala buahna, dirabut jeung tangkalna, teu ngitung pikahareup­eun! Lain jelema, ari nu kitu laku?” ceuk Merak.
“Kaleuleuwihi siah, pira tangkal sasiki nepi ka kolu ma­pan­dé­keun aing ka jelema! Mun kitu aing téh ngabukbak leuweung!”
“Mun diantep mah sia gé bakal kitu!” ceuk merak.
“Kitu kumaha?”
“Bakal beuki siga jelema! Leuweung dibukbak, situ diurug, gunung dikali nepi ka ngalombang!” ceuk merak.
“Sagélo-gélona aing, moal nepi ka kitu, deuleu!”
“Wah, tanawuruh! Da jelema gé baréto-baréto mah tara kitu! Ngan sanggeus dimimitian bari taya nu ngahukum, beuki lila beuki nirca! Bangsa sia gé kana kitu teu digeureuh-geureuh ti ayeuna mah!” ceuk merak. Haténa beuki gilig rék ngabélaan sarakan tempat incu-buyutna jaga kumelendang.
Lantaran kapépéd omongan, sebrut wéh monyét narajang. Maksudna rék ngerewes beuheung merak.
Orokaya merak gé teu cicingeun, gancang ngagiwar dina jurus merak ngibing. Plos…monyét nubruk angin! Solontod awakna milepas, geplak bujurna diképrét ku jangjang merak dina jurus ngirab jangjang. Atuh puguh wé awak monyét téh siga nu ditotogkeun, sirahna melesat rék notog batu gedé nu aya di dinya!
Untung monyét teu kasima, leungeunna ngarawél areuy nu ngambay lebah dinya, kek…guriwel muntang kana areuy… kalayang awakna ngalayang dina jurus ayun-ambing. Salamet, batu ngagilisir sajeungkal handapeun sukuna!
Monyét terus ayun-ayunan dina areuy, bulak-balik nyamberan merak, leungeunna roronjang. Tapi merak linghas pisan cungcat-cingcetna.
“Turun siah jelema, ari enya wani mah!” Merak cocorowokan, “Sor kadieu, montong gugurayangan kitu, sirkeus-sirkeus lain sia téh!”
Clé monyét nincak deui taneuh. Péyékéh leumpang ngadeukeutan merak.
Gapruk merak ngabintih, monyét nyéréwét, tarangna bared kagaris ku kuku merak Untung tadi monyét rada ngelok, mun henteu, aya bahan bocos panonna katiruk. Merak ogé teu kalis, bulu dadana ngabrul kajenggut ku leungeun monyét.
Der deui galungan, silihteumbrag, silihcakar, musuh lawan pada kesit.
Haté duanana geus gilig pikeun ajur-tutumpuran.
Merak ngabélaan hirup-hurip anak incu jaga, monyét ngabélaan harga diri. Manéhna bisa kénéh sabar disebur bagong, disebut buhaya, disebut oray, disebut ajag, tapi ari disebut jelema mah teu suka tujuh-turunan. Haténa kasigeung dipapandékeun jeung mahluk nu pangaruksak­na di alam dunya. Manéhna katut bangsana geus ngalaman nyeri-peurih, pait-peuheur, jeung lara-balangsakna hirup, akibat panggawé manusa.   
Kangaranan nu tarung, rék kadéséh-rék ngadéséh, bocok mah moal henteu itu-ieu gé.  Nyakitu merak jeung monyét gé, padaragét, padabaréd, padabocok. Mun terus mah teu mustahil kajadian awor, duanana pada-pada tatu parna, malahan misan pisan.
Untung kaburu jol maung.
“Héy! Geus, geus! Misah, misah! Pék, saha nu teu ngagugu, ku aing dikerekebna!” pokna bari nyeureudeug ka tengah pakalangan. Gerem, gerem, ngabarkeun sima-maungna.
Puguh wé duanana gé sieun ku raja saréréa mah. Gancang malundur.
“Naon pasalna ieu téh, nepi ka galungan kieu? Caritakeun ku saurang, ku sia Kuncung! Awas, kudu sajalantrahna! Mun dirékayasa, dipaké cuci-mulut sia ku aing!”
Barabat ku merak dicaritakeun ti awal nepi ka ahir. Ditékték taya nu kaliwat.
Maung unggut-unggutan, terus nanya ka monyét, “Bener sakur caritaan Si Kuncung téh, Cekroh?”
“Leres!” ceuk monyét.
“Rumasa sia ngarabut tangkal céngék?”
“Da teu acan brét……!”
“Acan sotéh teu becus! Cacak becus mah geus bret, nya!” Maung nyengor.
“Rumaos.” Monyét nyengir.
“Montong cengar-cengir, da teu kasép sia téh! Ari sia Kuncung, naha atuh mana sadaék-daék teuing nyarékan téh, nepi ka téga ngajelema-jelema ka papada sato?”
“Sadaya-daya, kalepasan, bawaning ku keuheul,nun!” walon merak mamandapan.
“Geus, sakali ieu saria moal dihukum ku aing. Tapi kudu jangji moal sakali-kali deui karitu laku.” Ceuk maung bari mencrong seukeut kanu tas diadu, “Sia Cekroh, montong sok rubat-rabut kana tatangkalan, pan éta téh tempat hirup umat héwan! Sia Kuncung, cing diajar ulah goréng sungut teuing. Sakumaha keuheulna gé ka batur téh ulah nepi ka ngajelema-jelema. Sabab saha pisatoeunana nu teu nyeri hate disaruakeun jeung jelema, tukang ngaruksak alam-dunya,  ngarti sia?”
“Ngartos!” ceuk duanana mani rampak.
“Putus! Jig rék ka marana ayeuna?” ceuk maung.
“Abdi mah asa tos hoyong ngendog ieu téh, pami teu lepat mah ieu téh nu kadalapan.” Ceuk merak bari purat-pérot muru sayangna.  Saporocoteun, dibawa tarung atuda, uyuhan teu kaborojolan.
Di dinya kari duaan.
“Ari sia, Cekroh, rék ka mana ayeuna?” maung nanya ka monyét.
“Ah abdi mah bade neraskeun metikan céngék wé, lebar” ceuk monyét bari terus dodongkoan mulungan céngék nu balatak dina taneuh. Nu narapel kénéh dina tangkalna dipetikan, Sawaréh dikeupeul, sawaréh dikemil teu lada-ladaeun.
Ari maung terus depa di dinya. Beuteungna seubeuh ku anak uncal kumincir, beubeunangan cikénéh di tegal.
 
Blogger Templates